Przystanek na drodze herbaty

Kiedy podąża się jakąś drogą, raz na jakiś czas chce się przystanąć, wziąć głęboki oddech i zebrać myśli. Tak też jest teraz na mojej dopiero co rozpoczętej drodze herbaty.

W niedzielę w Muzeum Azji i Pacyfiku miało miejsce wydarzenie herbaciane i mimo, że było ono bardzo kameralne, było tak naprawdę pierwszym, w którym wziąłem udział i dlatego zostanie w mojej pamięci. Doświadczanie herbaty nie jest już czymś, co wykonuję samotnie, w zaciszu domowym; nawet tak krótkie przebywanie w otoczeniu innych herbacianych pasjonatów musiało rzucić nowe światło na moją wędrówkę. Poznana w końcu na żywo Jola z Herbacianego Notesu w ciągu krótkiej rozmowy, jaką udało nam się przeprowadzić udzieliła mi cennych wskazówek i dała wiele pozytywnej energii, choć pewnie sama sobie z tego nie zdaje sprawy (no to teraz już sobie zdaje ;)

Po niedzielnym wydarzeniu kotłowały się w mojej głowie myśli i odczucia. Moim przekleństwem jest perfekcjonizm, chciałbym osiągnąć mistrzostwo we wszystkim, czym się zajmuję, poznać każdy aspekt, znać najdrobniejsze szczegóły. Słuchając tego, co mówili o herbacie mądrzejsi ode mnie zrozumiałem, że świat herbaty, to niezmierzony kosmos i nigdy prawdopodobnie nie uda mi się go całkowicie opanować i na drodze herbaty nie zostanę mistrzem; zawsze będę jedynie uczniem. To niby lekcja pokory, ale jednocześnie coś, co przynosi uspokojenie i ciszę, bo po co biec do przodu i spieszyć się z poznawaniem wszystkiego, jeśli i tak się nie uda. Wtedy lepiej zwolnić, przyjrzeć się, co mam dokoła i skupić na tym, co akurat do mnie przychodzi. 

Blog herbaciany zacząłem prowadzić miesiąc temu, a skala zmian, jakie zaszły w moim życiu, jeśli chodzi o doświadczanie herbaty i nie tylko, zadziwia mnie nieustannie. Nie sądziłem, że ta droga będzie tak intensywna. Udało mi się nawiązać kontakt z kilkoma innymi miłośnikami herbaty i mimo, że do tej pory był on raczej wirtualny, to jednak dający wsparcie i wiedzę. Nadal uważam, że była to jedna z najlepszych decyzji w życiu, które teraz jakby na powrót toczy się prawidłowym rytmem. Prawdziwe są słowa herbaciarzy, że herbata ratuje nas przed światem i przed nami samymi. 

Kiedy patrzę wstecz widzę, że uszedłem dopiero kawałeczek i mimo, że nadal wyraźnie dostrzegam miejsce, z którego zacząłem swoją podróż, to jednak nie ma we mnie wątpliwości i nie chcę wracać. Patrzę chętniej przed siebie, biorę kolejny głęboki oddech i z ciekawością stawiam kolejne kroki naprzód.

zdjęcie: By Andrea Schaffer (http://www.flickr.com/photos/aschaf/3810960784/) [CC BY 2.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/2.0)], via Wikimedia Commons